Afscheid van Bolivia

Hallo iedereen,

Dit is ons laatste verslag vanuit Bolivia. Hierin kunnen jullie onder meer lezen over onze laatste ervaringen in La Paz. Onze laatste week stond uiteraard in het teken van afscheid. Afscheid bij de projecten en afscheid van de mensen met wie we veel te maken hadden. Kortom, een verslag waarin aardig wat onderwerpen aan bod komen.

Op woensdag 17 oktober was het zover. Een moment waar lang naar uit was gekeken. Alhoewel het moment zelf slechts 90 minuten in beslag zou nemen, was het een reden om er twee maanden vantevoren al op te verheugen. We hebben het hier over een voetbalwedstrijd. Ja, wederom. Dit keer betrof het een WK kwalificatie-wedstrijd tussen Bolivia en Colombia. Voor de mensen die het nog niet weten, Fernando is geboren in Colombia en is sinds jaar en dag aanhanger van de selectie uit dat land. Deze kwalificatiewedstrijd was zodoende een mogelijkheid om een droom te laten uitkomen. Dagen voor de wedstrijd waren de toegangskaarten reeds in ons bezit. Na de aankoop was het slechts toeleven naar deze bewuste woensdag.

In de ochtend was het nog even werken geblazen bij 136, maar kon Fernando zijn aandacht er niet goed bijhouden. Toen het einde werktijd was haastten we ons naar huis om wat te eten en richting het stadion te gaan. Ruim twee uren voor de wedstrijd waren wij al rondom het stadion te bekennen. En niet voor niks. Op het moment dat wij arriveerden kwam net de spelersbus van de Colombiaanse selectie aangereden. De aanwezige Colombiaanse supporters heetten de spelers welkom met gezang en spreekkoren. We lieten ons gelden! Nadat de spelers veilig en wel hun kleedkamer op hadden gezocht maakten wij ons klaar om het stadion binnen te gaan. We liepen net een minuut toen we werden benaderd door een Colombiaanse filmploeg van een gerenomeerde televisiezender. Fernando werd gevraagd of ie gefilmd mocht worden. De achterkant van zijn jas werd gefilmd omdat de tekst achterop de steun voor Colombia weergaf. Na het filmen mocht hij zich nog even in woord en gebaar uitdrukken voor de camera.

Om 16.00 uur begon dan uiteindelijk de wedstrijd die Bolivia wel heel goed begon. Als thuis spelende ploeg wilde ze voor de overwinning gaan. Ook Colombia kreeg zijn kansjes maar zette deze niet om in doelpunten. Hetzelfde gold voor de Boliviaanse selectie waardoor het resultaat eindigde in een 0-0 gelijkspel. Supporters van Colombia mochten best tevreden zijn met dit resultaat. Het was een zeer geslaagde middag en weer kan er een vinkje worden gezet achter een waar gemaakte droom!

De volgende dag gingen we met de jongste kinderen van Corazon Inquieto (ochtendgroep) naar de speel- en dierentuin. Dit uitstapje was door Natascha georganiseerd. Het was uiteindelijk een geslaagde dag waarin de kinderen het erg naar de zin hebben gehad. De zondag zijn we met de middaggroep van Corzón Inquieto naar dezelfde plek geweest. Dat was ook heel gezellig.

Twee weken geleden werden we positief verrast met een verzoek van iemand van Natascha´s werk (Corazón Inquieto). Erika, de collega, vroeg ons of we peetouders wilden worden van haar eenjarige dochter Aylin. We zouden dan bij de doop aanwezig zijn en op die manier aan het kindje verbonden worden. We voelden ons vereerd en zeiden dan ook ja op het verzoek. Ondanks dat de twee partijen (de ouders en wij) blij waren was een derde partij dat niet; de Katholieke kerk. Het feit dat we geen Katholieken waren was de reden dat we geen peetouders mochten zijn. Heel jammer, maar niks aan te doen. Het was in ieder geval een mooi gebaar van de ouders.

Stukje Fernando:

Het werken is nu echt ten einde gekomen. De laatste twee weken waren sowieso wat rustiger qua werk omdat de opkomst tijdens mijn Engelse lessen laag was. Nu het werk teneinde is kunnen we een eindoordeel vellen over onze werkperiode in La Paz. Het begin van mijn vrijwilligerswerk verliep wat moeizaam, maar na een korte tijd zat ik er goed in. Bij de Engelse lessen kwamen aardig wat jongens regelmatig opdagen. In deze periode had ik veel lol in het geven van les en had ik zelfs het lessenaanbod uitgebreid. Op een gegeven moment gaf ik vier dagen per week les waarbij ik soms zelfs drie uren per dag les gaf. Met veel plezier overigens. Ik werkte eigenlijk met een vaste groep jongeren nadat er een paar hadden afgehaakt. Toch was de vaste kern een man of vier a vijf. Ook het werken bij de crisisopvang 136 ging goed. De medewerkers vonden we niet bepaald aardig, maar het werken met deze kinderen gaf heel veel voldoening. Vooral als je middels spelletjes de kinderen weer aan het lachen kreeg was je dag alweer goed. Een zeer dankbaar werk.

Na verloop van tijd werd het werk wat gewoner. Vooral de Engelse lessen leverden minder plezier bij me op. Het werd echt routine en soms kwam ik ook wel eens voor niks opdagen. Er waren dan geen leerlingen. Op die momenten voelde ik me niet goed, omdat je gewoonweg wilt werken. Als er dan geen animo is kwam de vraag `voor wie doe ik het eigenlijk` regelmatig in me op. Naast het werk moest er daarom voldoende afleiding worden gezocht om het plezier niet te verliezen. Afleiding zoeken en weinig betalen kan prima in La Paz. Zo zocht ik dikwijls mijn heil in het bezoeken van voetbalwedstrijden. Bij elke thuiswedstrijd van The Strongest was ik aanwezig. Verder maakten we in het weekend de benodigde uitstapjes naar bijvoorbeeld Isla del Sol wat een enorm hoogtepunt was. Ook het uitstapje naar Coroico ter ere van ons tienjarig samenzijn was geweldig. Daarnaast voetbalde ik elke zondag met jongens van Helping Hands. Hier kon ik tevens mijn plezier in vinden. Kortom, genoeg afleiding. Ondanks dat ik niet altijd het plezier in het werk had, is mijn eindoordeel uitermate positief. Ik heb het gevoel dat de jongeren zeker wat van het Engels hebben opgestoken. Vooral tijdens de laatste les kwam dit tot uitdrukking. Hierin herhaalde ik wat we de afgelopen tijd geleerd hadden. Het werd me duidelijk dat er nog behoorlijk wat was blijven hangen. Dit gaf me een voldaan gevoel.

Stukje Natascha:

Het werken in La Paz is voor mij een bijzondere tijd geweest. Met name het werken met de kids van 136 (crisisopvang) en bij Corazón Inquieto was heel speciaal. Ik heb heel veel mooie momenten met de kids gehad die ik nooit zal vergeten. Ze hebben me veel teruggegeven in de vorm van liefde en plezier. Maar het was ook voor mij niet altijd rozegeur en maneschijn. Ook ik heb mijn momenten gehad waarop ik het liefste zo snel mogelijk uit Bolivia wilde vertrekken om verder te gaan reizen. Maar over het algemeen kan ik terugkijken op een mooie tijd in Bolivia waarin ik hele aardige, warme en lieve mensen heb ontmoet. Met een aantal van hen zullen we zeker ook nog contact blijven houden. Het werken in de gevangenis was eveneens een speciale ervaring. Ik heb voor het eerst een gevangenis van binnen gezien en er zelfs ook gewerkt. Met name de eerste tijd in de gevangenis was erg leuk. Mijn leerlinge Fabiola zal ik dan ook zeker gaan missen.

Onze laatste week stond uiteraard in het teken van afscheid nemen. Afgelopen woensdag werden we samen uitgewuifd door de mensen van Helping Hands, het project van Fernando. Tezamen nuttigden we empanadas, cake en taart. Tot slot werden we nog verrast met een heel leuk aandenken. Een t-shirt met daarop allerlei foto´s van ons afgedrukt.

De donderdag was het afscheid bij Corazon Inquieto, waar Natascha zich de afgelopen drie maanden voor heeft ingezet met enorm veel plezier. Samen werden we uitgenodigd voor een maaltijd die we samen met alle kinderen van de ochtendgroep nuttigden. Hier werd Natascha in het zonnetje gezet en kreeg ze een aandenken, een boekje met alle handafdrukken van de kinderen in verf. De kinderen wisten dat het de laatste dag was van Natascha en waren de hele ochtend extra lief voor haar. Ze kwamen regelmatig naar haar toe om haar een knuffel te geven. Hierdoor werd het voor Natascha niet gemakkelijker om afscheid te nemen. We namen deze ochtend ook expliciet afscheid van de ouders die ons als peetouders hadden gevraagd. Ja, voor hetzelfde geld hadden we afscheid genomen van ons peetkind.

In de middag werkte Natascha met de oudere kinderen van Corazon Inquieto. Vanzelfsprekend volgde ook hier weer een afscheid. Dit afscheid ging Natascha niet gemakkelijk af. Na drie maanden werken krijg je toch echt een band met de kinderen. De kinderen zijn namelijk wat ouder (6-12 jaar) waardoor je wat meer met ze hebt gekletst en je ze dus wat beter kent. Voor Natascha is het nu heel moeilijk te beseffen dat ze de kinderen waarschijnlijk nooit meer zal zien. Op een groot aantal van hen was zij zeer gesteld. Ook de kinderen van de middag waren extra lief voor haar. Toen bijvoorbeeld twee van haar favoriete kinderen, broer Edisson (8 jaar) en zus Guisella (12 jaar), binnenkwamen gingen ze meteen naar haar toe om haar een dikke knuffel te geven. Ze wisten dat het haar laatste dag was. Het afscheid van Jaqueline (collega in de middag) was ook zeker niet gemakkelijk. Met haar hebben we beiden leuk contact gehad tijdens onze tijd hier in Bolivia.

Na het zware afscheid bij Corazón Inquieto stond er in de avond een afscheidsetentje op het programma. In de avond zijn we gaan eten met ons gastgezin Pepe & Elena en Annelies, onze Belgische huisgenote sinds enige weken. Dat was een hele gezellige avond. Vrijdagavond kwamen de dochters van Pepe & Elena langs om afscheid van ons te nemen. Deze avond werd er veel gelachen, lekker gegeten en nog eenmaal genoten van deze lieve familie.

Morgen wordt het hoofdstuk La Paz gesloten. Na drie maanden is de tijd aangebroken om verder te gaan. Te reizen. We nemen afscheid van het gastgezin waar we drie mooie maanden hebben gehad. Ook laten we de `Paceños´, de bewoners van La Paz, achter ons. De bewoners die nimmer echt onze harten hebben veroverd. Hun geslotenheid en soms wat vreemde omgangsvormen pasten niet heel goed bij onze personen. Toch hebben we hier heel veel aardige mensen ontmoet. Gelukkig! Vooral toen we deze dinsdagavond na ons afscheidsetentje met Helen (vrijwilligersorganisatie) terugliepen beseften we dat we hier een mooie tijd hebben gehad. Een mooie en leerzame tijd beter gezegd. Een tijd waarin we ons hebben leren aanpassen in een vreemd land met andere gebruiken. En ondanks enkele grote verschillen is het ons aardig gelukt.

We gaan weer verder. Onze reis gaat naar Chile, daarna Argentinie, Brazilie en Suriname. In Chile zullen we enkele prachtige wandeltochten gaan maken. Verder zal in dit land de wijn eens goed geproefd gaan worden. En om dat goed te doen gaan we wellicht een wijnroute volgen. In Argentinie gaan we de wereldberoemde steaks proberen en gaan we naar de laatste competitiewedstrijd van Boca Juniors. In dit land zullen we tevens het zuidelijkse puntje van Zuid-Amerika bezoeken. In het inmense land Brazilie komen we uiteraard in aanraking met de Samba en voetbal. In Brazilie hopen we verder een mooi uitstapje te maken naar de jungle. Suriname wordt een thuiswedstrijd voor Natascha. Daar volgt een weerzien met haar familie. Hier zal tevens weer het goddelijke Surinaamse voedsel genuttigd gaan worden. Onze magen beginnen bij deze gedachte al te knorren.

Er staat ons nog genoeg te wachten! Voor nu laten we het oude Zuid-Amerika achter ons en trekken we wellicht het meest onwikkelde land van Zuid-Amerika in, Chile. Binnenkort dus het eerste verslag vanuit dit land.

Tot snel!

Groetjes,

Natascha & Fernando