Genieten in het noorden van Chile & Argentinie

Hallo iedereen,

Op zaterdag 27 oktober was het dan zover. Het vertrek uit Bolivia was een feit. Na drie maanden gewerkt te hebben in La Paz was de tijd aangebroken om weer te gaan reizen. In dit verslag beschrijven we onze belevenissen van de afgelopen twee weken na ons vertrek.

Om 4.30 uur ging de wekker op de bewuste 27 oktober, de dag dat we weg gingen. We maakten ons gereed en wachtten op de taxi die we de dag ervoor gebeld hadden. Het was immers zaak om op tijd bij het busstation te arriveren. Nog eenmaal werden we geconfronteerd met de Boliviaanse onzekerheid toen we op het afgesproken tijdstip nog steeds geen taxi zagen. We besloten een taxi op straat aan te houden omdat we anders te laat zouden komen. Het vroege tijdstip bracht een voordeel met zich mee. Het afscheid nemen viel weliswaar zwaar, maar minder zwaar dan wanneer het overdag zou zijn. We waren namelijk nog redelijk verdoofd van de vermoeidheid.

Zes uur ´s ochtends was het tijdstip waarop we vanuit La Paz vertrokken. Het was een gek idee om de stad definitief achter ons te laten. Vooral de eerste uren van de rit dachten we terug aan de afgelopen drie maanden. Dit terwijl de bus richting Chile reed.

In de middag omstreeks 14.00 uur (met tijdsverschil) kwamen we aan in Arica te Chile. We namen een taxi naar een hostal, zetten de spullen neer en gingen de straat op. Opvallend waren de vele snack eetgelegenheden waar je de lekkerste snacks kon halen. Met name Fernando deed zich te goed aan de plaatselijke snacks. Barras Lucos, een broodje rundvlees met gesmolten kaas werd zonder problemen weggewerkt. Na het eten boekten we voor de volgende dag een tourtje naar Parque Lauca. Daarna voerden we verder niet veel uit. Ja, ook al waren we slechts een paar uur in Chile, de verschillen met La Paz openbaarden zich meteen. Zo vonden we de mensen een stuk vriendelijker en was het heerlijke zeeklimaat een welkome afwisseling.

De volgende dag gingen we met een busje naar het Parque Lauca. De rest van de toeristen bestond voornamelijk uit Chilenen daar waar we normaal andere ´buitenlanders´ gewend zijn. Het busritje van bijna drie uur naar het park ging heel relaxed. We stopten regelmatig om wat mooie plaatjes te schieten. Tijdens het ontbijt maakten we ook kennis met de Chileense medepassagiers die heel belangstellend waren. Hele aardige gasten alleen soms wat moeilijk te verstaan. Onderweg zagen we heuze Vicuñas. Wat een schitterende beesten zijn het toch. We reden verder naar het hoogste meer ter wereld (4517m). Of het echt het hoogste meer ter wereld is weten we niet, maar onze trotse Chileense gids was er in ieder geval van overtuigd. Het was een heerlijk dagje waarin we veel gezien hadden.

Maandag, de dag erna, hebben we de stad wat meer verkend. Zo liepen we naar het uitkijkpunt El Moro en hadden we uitzicht over de stad. In de avond stond de nachtbus richting San Pedro de Atacama op het programma. Tijdens deze rit vielen we praktisch gelijk in slaap alleen werd deze ruw onderbroken. We moesten, ´s nachts, gewoon netjes uitstappen voor controle bij douane checkpunten. Dit waren we niet gewend van de andere landen. Om 9.30 uur de volgende dag kwamen we veilig aan in San Pedro.

We stapten nog ietwat versuft de bus uit waar een stofwolk ons welkom heette. Het leek alsof we in een western beland waren. De wegen waren onverhard, het was bloedheet en er was amper groen te bekennen. Al gauw vonden we een hostal waar we een absurd hoog toeristen bedrag betaalden voor een kamer. Vantevoren wisten we al dat dit een duur plaatsje was. Bij het rondlopen door dit piepkleine dorpje viel ons een aantal zaken op. De mensen die we tegen kwamen waren voornamelijk toeristen en de Chilenen die we zagen leken zich nog altijd in de jaren zeventig te wanen. Oudere kerels met baarden en lang haar. Een hele aparte combinatie.

In de avond bezochten we met een georganiseerde tour de Valle de La Luna (maanvallei). Hier bekeken we de zonsondergang welke heel bijzonder was. De bergachtige omgeving nam allemaal verschillende kleuren aan tijdens deze zonsondergang. Schitterend om te zien. Het was een leuk tourtje waar we wat gewandeld hadden en de omgeving op die manier leerden kennen.

Verder hebben we een dagtrip naar El Tatio gedaan. Een plek waar we geisers zagen en waar Natascha in een thermaal bad zwom. Dit dagtochtje werd afgesloten in een dorpje waar we een typische specialiteit uit het dorpje aten: een empanada met gesmolten geitenkaas. Het smaakte ons zeer goed.

De omgeving van San Pedro de Atacama was prachtig, het dorpje daarentegen niet. Het was een duur gebeuren en verder behoorlijk saai. We vonden het daarom niet erg dat we op vrijdag 2 november vertrokken richting Salta. Salta is gelegen in Argentinie wat betekende dat we na een week Chile alweer vertrokken. Het idee is om naar het noorden van Argentinie te gaan, af te zakken naar Buenos Aires en dan het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika (in Argentinie) te bezoeken. Vervolgens gaan we van dit zuiden naar het zuiden van Chile. We keren dus sowieso in Chile terug. Het lijkt wellicht een ingewikkeld verhaal, maar dit valt reuze mee.

De busrit naar Salta duurde ongeveer tien uren, waardoor we om 21.30 uur in Argentinie aankwamen. Op het station werden we enthousiast aangesproken door aardige medewerkers van diverse hostals. Een ervan overtuigde ons, zodat we op hun kosten richting hun hostal gingen. We kozen even voor gemak wat later niet helemaal goed bleek uit te pakken. Het hostal bleek een echt `backpackershol´ te zijn. Rumoerig en veel te veel backpackers. Een reden om het verblijf tot een nacht te beperken. De volgende dag stonden we vroeg op om een ander hostal te vinden. Na toch twee uur gezocht te hebben vonden we een goed alternatief. Zeer betaalbaar en bovenal veel rustiger. Ook de medewerkers van dit hostal waren super vriendelijk. Het zoeken in de brandende zon was niet voor niks geweest.

Nadat we onze spullen hadden geinstalleerd konden we eindelijk de stad verkennen. De sfeer was heerlijk relaxed. Het was inmiddels lunchtijd. De eerste lunch in Argentinie. Eentje waarop Fernando zich al tijden had verheugd. Waarom? Steaks is het antwoord. Argentinie staat bekend om zijn enorme lappen biefstuk. Deze werd zodoende genuttigd samen met een liter fles bier. Ja, we waren de halve liter flessen bier uit de rest van de landen reeds gewend, maar Argentinie deed er nog een schepje bovenop. Een fles bier van een liter. Over dorst lessen gesproken. Slechts enkele uren in Argentinie waar we ons in het paradijs waanden.

Tot woensdag, vier dagen, hebben we ons heel goed vermaakt in Salta met lekker eten en drinken, wandelen en siesta houden. Het middagdutje is heel gebruikelijk hier daar de winkels in de middag dicht zijn en de straten uitgestorven. Salta deed ons denken aan Arequipa (Peru) waar we tevens een fantastische tijd hebben gehad. Salta was hard op weg om in de lijst der favorieten te komen.

Op woensdag gingen we richting Cachi, een klein plaatsje op ongeveer 4,5 uur rijden van Salta. Hier zouden we twee nachtjes verblijven om daarna weer naar het inmiddels heilige Salta te gaan. Onze grote backpacks bleven achter in het hostal dus reisden we alleen met kleine rugtasjes. Heerlijk deze afwisseling. De route naar Cachi was werkelijk waar fantastisch. Het geld van de busrit was alleen door het decor al de moeite waard. Ons werden enorme cactusvelden voorgeschoteld, bergen in verschillende kleuren en heel veel groen. De route wordt niet voor niks een van de mooiste in Argentinie genoemd.

Vroeg in de middag kwamen we aan waar we direct een geschikt hostal vonden. Daarna verkenden we de omgeving en deden we waar we in Salta aardig goed in waren: genieten zonder echt veel te doen. Cachi was een schattig klein plaatsje met een prachtige omgeving. De volgende dag zouden we een wandeling gaan maken naar ruines op 16 kilometer lopen van Cachi. In de brandende zon en zonder schaduw was het lopen geblazen. Het was zwaar, maar werden we rijkelijk beloond. Zagen we gisteren al heel wat moois, werd het nu dunnetjes over gedaan. Alleen waren we nu te voet dus konden we alles nog meer opnemen. Ja, het waren heel wat Kodak momenten.

Vandaag keerden we weer terug in Salta na een leuk uitstapje in Cachi. Hier zullen we nog eens twee nachten verblijven (we krijgen er geen genoeg van) om vervolgens verder te gaan reizen. Tot nu toe ervaren we Argentinie als een geweldig land. We hebben natuurlijk nog niet veel gezien maar de mensen zijn supervriendelijk, het eten is heerlijk en de sfeer in het algemeen is eentje die ons zeer aanspreekt. Tot nu toe overtreft Argentinie ruimschoots de vooraf wat bescheiden verwachtingen. Hopelijk kunnen we in ons volgende weblog dit positieve verhaal een vervolg geven.

Tot snel!

Groetjes,

Natascha & Fernando