In het spoor van de Inca´s

Hoi iedereen,

Onze dagen in Huaraz waren geweldig. Een totaal van tien dagen zijn we in dit plaatsje gebleven waar we de nodige training hadden gehad voor de Inca Trail naar Machu Picchu. Nu zouden we meer gaan afzakken naar het zuiden van Peru. Allereerst stond er een busrit richting Nasca op het programma. Een busrit die we in twee fasen zouden doen. Eerst met de nachtbus naar Lima om vervolgens de vroege bus vanuit Lima naar Nasca te nemen.

We kozen bewust voor deze manier van reizen waarbij we geen rustdag in Lima inlasten. Dit om de simpele reden dat we Lima eigenlijk niet meer hoefden te zien. Om 22.00 uur ´s avonds namen we zodoende de nachtbus naar Lima. Een zware rit die ongeveer acht uur in beslag nam. De rit was zwaar omdat we amper konden slapen. De verwarming stond te hoog, de chauffeur reed onrustig en er was een persoon verantwoordelijk voor het produceren van een hard snurk geluid. Nee het was geen beste rit. Enigszins gebroken kwamen we de volgende dag om 6.00 uur aan in Lima waar we een uur later de bus naar Nasca pakten. Na een rit van zeven uren kwamen we uiteindelijk aan in deze plaats. We namen intrek in een relatief goedkoop hostal en verkenden de buurt een beetje. Nasca was geen plek om lang te blijven. Het is doorgaans ook meer een locatie die de toerist een dag aandoet om de beroemde Nasca lines te bezichtigen. Deze lijnen zijn in vroegere tijden door toenmalige bewoners gemaakt en zijn het beste te bewonderen vanuit een klein vliegtuigje. Over de lijnen doen diverse theorieen de ronde, maar een eenduidige verklaring bestaat er niet.

De volgende dag, maandag 25 juni, stonden we vroeg op om een bus richting een uitkijkpost te nemen. Deze uitkijkpost zou zicht geven op drie van de beroemde lijnen. Het totaal ligt overigens veel hoger dus de verwachtingen waren niet hoog gespannen. We namen een plaatselijke bus richting deze lijnen en gaven de busmedewerker duidelijk aan dat we er bij de uitkijkpost uit wilden. Ondanks de waarschuwing aan het adres van de medewerker reed men toch die post voorbij. Enigszins geirriteerd stapten we uit om weer een bus terug te pakken. Deze bus deed er tien minuten over om ons wel bij de juiste plek te laten uitstappen. We bekeken de lijnen en pakten weer een bus terug naar het centrum. Om 15.30 uur zouden we immers weer vertrekken uit Nasca.

Ruim op tijd arriveerden we bij het busstation alleen bleek dit voor niks te zijn. De bus had vertraging van anderhalf uur, waardoor we uiteindelijk om 17.00 uur vertrokken richting Arequipa. De vertraging waren we eigenlijk gauw vergeten omdat we gefascineerd waren door de zitplaatsen. Deze waren zo ruim dat zelfs een basketbalspeler van twee meter achtenzestig languit in de stoel kon plaatsnemen. Daar kwam nog bij dat er praktisch geen mede pasagiers waren, zodat we de bus vrijwel voor onszelf hadden. We deden de stoelen in de relaxed stand en maakten ons klaar voor de nieuwste films die werden afgespeeld. De rit was allesbehalve saai, waardoor de tijd snel ging. Om 2.00 uur ´s nachts kwamen we aan in Arequipa waar we de taxi naar het hostal namen. Om 2.30 uur gingen we lekker slapen.

De volgende dag hebben wat rondgewandeld maar verder niets bijzonders uitgevoerd. De stad was erg mooi en we zagen ons hier zeker wel een aantal dagen vertoeven. Op woensdag 27 juni begonnen we de dag met een museumbezoek. We gingen naar het museum waar onder meer een mummie tentoongesteld is. Een mummie die in takt is gebleven doordat deze hoog in de bergen door de Inca´s begraven was. Bijzonder om te zien.

We waren overigens niet voor niks naar Arequipa afgereisd. Nee, in deze regio wilden we de Colca Vallei bezoeken waar we oog in oog konden staan met de Condor. Voor de mensen die vroeger tijdens de biologie les niet goed hebben opgelet, de Condor is de grootste vogel ter wereld en leeft hoog in de bergen. De vogel kan een totale breedte van drie meter hebben. Dit wilden we absoluut niet aan ons voorbij laten gaan. Verder was de vallei zelf ook een trekpleister. Deze vallei is de een na diepste van de wereld en overtreft daarmee ruimschoots de Grand Canyon. We moesten zodoende een tour zien te regelen naar deze vallei. Normaliter zouden we zo´n trip zelf ondernemen zonder het inschakelen van een agentschap, maar we hadden een aantal nadelen: We hadden slechts een dag de tijd (gebruikelijk is een uitstapje van twee dagen), de rit naar de vallei duurde vier uur en we wilden niet te veel geld uitgeven. Ok, het was duidelijk, het regelen van zo´n trip zou niet zomaar voor elkaar zijn. De meeste agentschappen boden tweedaagse tours aan (wat gebruikelijk is) en het alternatief van een dagtrip kostte aardig wat. Na heel wat agentschappen te zijn binnengestapt en aardig wat te hebben onderhandeld vonden we tenslotte een agentschap die een leuke trip kon aanbieden. De volgende dag om 3.00 uur zouden we opgehaald worden. Wat een tijd!

De wekker rinkelde op deze vrijdag om 2.30 uur. Beduusd ontwaakten we uit de slaap, namen een douche en wachtten tot we werden opgehaald. Op dit tijdstip is elke minuut kostbaar dus waren we enigszins geïrriteerd toen we vijfentwintig minuten later werden opgehaald. In het donker reden we eerst naar het plaatsje Chivay om daar van een lekker ontbijt te genieten welke we op straat kochten. We nuttigden een warm drankje met cereal en een appelsmaak. Een soort drinkontbijt maar dan lekkerder en goedkoper. Zoals gezegd was het een warm drankje en dit was zeer welkom. Het was namelijk steenkoud en het drankje voorkwam dat we in sneeuwpoppen veranderden. Wat een kou!

Na het ontbijt reden we in anderhalf uur richting Cruz del Condor, de plek waar de Condor zich soms laat zien. Het was in geen geval een garantie dat we dit charismatische dier zouden zien. Na een tijd te hebben gewacht was het dan zover. Een Condor liet zich zien! Bij het zien van dit dier waren we al onder de indruk alleen zouden we nog meer verrast worden. Er volgden er nog meer die rond bleven vliegen en voor onze neus voorbij kwamen. Hierdoor konden we soms de details van dit charismatische dier zien. Het was genieten geblazen. We verlieten Cruz del Condor voor een wandeling. Toen we de auto wilden instappen kwam er, ver van de Cruz de Condor, opeens een Condor te voorschijn en deze vloog letterlijk vlak over ons heen. Een geweldige ervaring te meer omdat dit dier gigantisch is. Voldaan stapten we de auto in om naar de volgende plek te gaan. De hele dag ging heel relaxed. De gids, Norma, wist ons veel over te omgeving te vertellen. Niet gek overigens want ze kwam er vandaan. Na een mooie ochtend en middag keerden we terug in Arequipa. We waren enorm moe, maar we hadden er weer een prachtige ervaring bij. Oog in oog met de Condor..................

Na deze fantastische dag stond de rit naar Cusco op het programma. Om 9.45 uur om precies te zijn. Cusco is de oude Inca hoofdstad van weleer en van daaruit zouden wij de Inca Trail naar Machu Picchu ondernemen. De buskaarten waren reeds in bezit en ondanks de eerdere vertraging kozen we toch weer voor dezelfde busmaatschappij. Deze bus was zo comfortabel dat we hem gewoon nog een keer namen. Alleen, deze keer zou alles anders zijn............................

Zoals gezegd zou de bus om 9.45 uur vertrekken. Vanuit het hostal namen we twee aparte taxi´s naar het busstation omdat de taxi chauffeurs in Arequipa over het algemeen in kleine Daewoo´s rijden. Drie personen en drie grote backpacks zouden daarom nooit passen. Ruim op tijd kwamen we aan bij het station en maakten we ons onbewust klaar voor een lange rit. Om onverklaarbare redenen vertrok de bus niet op tijd. Sterker nog, na twee uur wachten zaten we nog steeds op dezelfde stoelen in de wachtruimte. De bus moest nog even tanken was de reden voor de vertraging deelde een mederwerker ons mee. Wij grapten al over de locatie van dit tankstation want twee uren tanken is wel heel wat van het goede. Om 12.15 uur, twee en een halfuur vertraging, vertrokken we. De bekende comfortabele stoelen waren inmiddels weer ingenomen en het was wachten op het eerste filmpje. Tijdens een tien uur durende rit moet je je immers vermaken. Dit lukte dan ook prima totdat na drie uren reizen de bus plotseling stopte. In een prachtig landschap, dat wel. Toch hadden we niet de indruk dat we stopten om van het landschap te genieten. Nee, we stopten omdat er iets mis was met de bus.

De chauffeur en compaan waren intussen druk bezig om de hevig rokende bus te repareren. Naast chauffeur vervulde hij blijkbaar ook die van monteur. Het duurde een tijd voordat we weer verder gingen. Anderhalf uur om precies te zijn. Nou, 2,5 uur vertraging plus 1,5 uur stilstaan leverde in totaal een behoorlijke vertraging op. De reis werd in ieder geval weer hervat. Het leek allemaal naar behoren te gaan totdat we omstreeks 19.00 uur in Puno aankwamen. Hier kregen we te horen dat de bus toch echt niet verder kon. Voor een aansluiting zou worden gezorgd. Via een andere maatschappij zouden we naar Cusco worden gebracht. Het vervelende was alleen dat de bus om 21.00 uur zou vertrekken. Weer twee uren wachten dus. Het leek allemaal niet op te houden. Uiteindelijk vertrokken we in een volgepakte bus richting Cusco met nog zes uren reizen voor de boeg. Ja, het was het ritje wel. Gedurende de rit was het moeilijk om een dutje te doen. Andere mensen daarentegen hadden hier geen moeite mee en veroorzaakten daarmee een enorm snurk kabaal. Het gesnurk was onder meer de reden dat wij in ieder geval niet konden slapen. Vanaf heden kunnen wij de snurkers die hulp inschakelen om ervan af te komen extra waarderen.

Ook deze rit ging niet bijster naar wens. De bus maakte regelmatig lange tussenstops wat bij ons na de eerdere ervaringen natuurlijk de nodige angst inboezemde. Na heel wat uren kwamen we tenslotte in Cusco aan..................
Om 4.00 uur ´s nachts waar dit eigenlijk 20.00 uur ´s avonds had moeten zijn. We namen een taxi naar een hostal waar we gelukkig gereserveerd hadden. Ze waren op onze komst voorbereid dachten we. Daar aangekomen leek het erop of de reservering niet goed was geregistreerd, maar dit berustte op een misverstand. Dit moest er nog eens bijkomen. De klok gaf 5.00 uur aan toen we eindelijk konden slapen.

De volgende dag werden we laat wakker en ontbeten we om 14.00 uur. Ons viel op dat de stad op zich schitterend was met zijn oude Inca muren en oude smalle straatjes. Tevens viel op dat het straatbeeld stierlijk verpest werd door het enorme aantal toeristen die er de raarste kledingstijlen op na hielden. Het was niet warm in Cusco, koud zelfs, maar toch zagen we jokers in korte broeken en slippers. Voor ons was het even wennen. Meteen begrepen we waarom Cusco de Gringo hoofdstad van Zuid-Amerika wordt genoemd. Maar we waren in Cusco voor een reden. Niet om op te gaan in het nachtleven zoals de meeste toeristen, of een dagtrip naar de Machu Picchu te ondernemen. Nee, we waren hier om deel te nemen aan de Inca Trail naar de Machu Picchu. Een vierdaagse tocht door het Andes gebergte. Voor deze reden waren we wat eerder naar Cusco afgereisd om opnieuw wat aan de hoogte te wennen. De trail zou immers op hoogte plaatsvinden. Drie dagen verbleven we in de stad en deden we de nodige uitstapjes naar musea tot het moment van de trail.

Op 4 juli ging om 3.15 uur de wekker af. Inmiddels was het vroege opstaan niet nieuw meer dus ging het deze keer iets makkelijker. Daarbij moet duidelijk worden opgemerkt dat we toch echt de voorkeur geven aan latere tijdstippen om op te staan. Om 4.00 uur werden we netjes opgehaald door de gids en namen we plaats in de bus die ons in twee uur naar het begin van de Inca Trail zou brengen. De bus stopte nog even bij een viersterren hotel waar de overige deelnemers zouden instappen. Dit bleek een Amerikaanse familie te zijn die allen de tocht ging maken. Verder was er nog een Amerikaanse vrouw ingestapt en werd het totaal aantal deelnemers op tien gebracht. We reden zoals gezegd in ongeveer twee uur naar een klein dorp waar het allemaal zou beginnen. Hier ontbeten we in de verschrikkelijke koude buitenlucht. Opvallend was het materiaal waarmee de Amerikanen op de proppen waren gekomen. Als professionele bergbeklimmers was men helemaal in het nieuw gehezen compleet met wandelstokken en speciale bidons. Heel geanvanceerd zullen we maar zeggen. Hierna begonnen we. Het begin zou meevallen zei de gids. Ondanks dit onschuldige begin, nog geen grote beklimmingen, viel het op dat een deelnemer al de nodige achterstand opliep. Het ging hier om een vrouw van in de zestig die onderdeel vormde van de familie. Zoals we met de gids hadden afgesproken wachtten we netjes tot de groep weer compleet was. Na ongeveer twee uren gelopen te hebben leek het erop dat deze vrouw het tempo absoluut niet kon bijbenen. Dit terwijl de grootste klimmen nog steeds niet aan de orde waren gekomen. Het werd zelfs vervelend omdat de boel enorm werd opgehouden.

Tijdens de eerste lunch werd dan ook besloten dat deze mevrouw de Trail maar beter niet kon vervolgen. Zij en haar dochter zouden achterblijven en de volgende dag weer terug gaan. De familieleden waren teleurgesteld daar waar wij ons volledig in het besluit konden vinden. Na de lunch zou het echte werk gaan beginnen. In de brandende zon wandelden we naar boven en werd tevens duidelijk hoe de verhoudingen waren. Het werd bijvoorbeeld duidelijk dat wij drieen het meest fit oogden. Achter ons hoorden we het gekreun en gehijg van de Amerikanen. De hoogte was voor sommigen te veel van het goede. Op een gegeven moment mochten wij van de gids ons eigen tempo volgen en hoefden we pas op een afgesproken plek te wachten. Daar liepen we dan met z´n drieen op de weg die ooit de Inca´s bewandelden. Het uitzicht was adembenemend, maar dit gold ook voor de route. De stijle klimmen eisten concentratie. We kwamen aan bij de plek waar we moesten wachten. Vanaf dit punt keken we op een gedeelte van de route die we reeds hadden afgelegd en zagen we de ploeterende Amerikanen op grote achterstand naderen. Na een kwartier kwam men uitgeteld aan. Enkelen hadden al een grote voorraad pillen ingenomen omdat de hoogte iets te veel werd. De gids gaf aan dat we wederom ons eigen tempo mochten lopen tot het eindpunt van de dag, de eerste kampeerplek. Nu begon het zwaarste gedeelte. Stijle stenen trappen vormden het decor voor deze beklimming. Trappen waaraan geen einde leek te komen. Compleet bezweet kwamen we dan uiteindelijk aan bij de plek waar we ons wasten in een teiltje water. We kleedden ons om en namen plaats in de openbare tent waar we genoten van een kopje coca thee.

Terwijl wij onze magen vulden met popcorn en crackers kwamen ook de andere deelnemers aan. Een ervan was ziek en nam direct zijn tent in gebruik. Deze knaap had duidelijk te veel gegeven en moest nu de consequenties aanvaarden. In dezelfde openbare tent werd om 19.00 uur het avondeten opgediend. Hier vonden de eerste echte conversaties plaats tussen ons en de Amerikanen. Al gauw werd ons duidelijk dat men er niet voor terug deinsde om veel medicijnen in te nemen wanneer men zich niet zo lekker voelde. We schrokken er eigenlijk een beetje van hoe makkelijk men hiermee omging. Daarnaast was men overbezorgd over het eten en drinken dat ons werd opgediend. Nee, de met de meest geavanceerde apparatuur uitgeruste Amerikanen leken in de verste verte niet op de professionals die wij ons hadden voorgesteld. De eerste nachtrust vond vroeg plaats. Om 20.30 uur gingen wij gestrekt. De nacht viel niet mee. Het was steenkoud, bere koud. Ondanks de vele lagen kleding en de slaapzak lukte het ons niet om warm te worden. De nacht leek maar niet op te houden. Om 5.45 uur werden we gewekt en kon de balans worden opgemaakt. Alledrie hadden we niet meer dan vier uren geslapen.

Deze tweede dag zouden we naar het hoogste punt klimmen, the dead woman´s pas op 4200 meter hoogte. De beklimming zou eigenlijk direct beginnen. Na het onbijt moest er zodoende direct stevig aan de bak worden gegaan. En dit deden we! Met een stevige tred kwamen we alledrie als eerste aan en konden we voldaan van het uitzicht genieten. Het was een grote pauze want onze Amerikaanse vrienden lieten lang op zich wachten. Toen de groep compleet was werd het bereiken van de top gevierd met een fles rum. Hierbij moet worden gezegd dat ieder slechts een slok tot zich nam. Dit om het aantal valpartijen natuurlijk tot een minimum te beperken. Het klimmen was even voorbij. We zouden gaan dalen. Dalen tot het punt waar we de lunch zouden nuttigen. Een paar uur dalen is eveneens zwaar voor de gewrichten. Wat dat betreft gaven we alledrie de voorkeur aan het klimmen. Gelukkig arriveerden we bij de lunchplek zonder noemenswaardige klachten. We genoten van de welverdiende lunch en bespraken onze ervaringen tot nu toe.

Na de lunch vonden er weer beklimmingen plaats. Het mooie tijdens de Inca Trail is het feit dat er soms aan de top van een klim een mooie verrassing staat te wachten. Een indrukwekkende Inca ruine bijvoorbeeld waar we dan uitleg kregen van de gids. Zo fungeerden bepaalde ruines vroeger als rustplaatsen voor de mensen die eveneens lange tochten moesten ondernemen. Verder leerden we hoe belangrijk de landbouw was voor de Inca´s en dat men hier ook niet onverdienstelijk in was. Zo bestonden er in de Inca tijd bijvoorbeeld drieduizend aardappelsoorten! De gids leerde ons ook dat het woord Inca, koning betekent. De Inca Trail was tot nu toe niet alleen een sportieve aangelegenheid met al dat geklim, maar zeker ook een educatieve. De tweede campeerplek lag op een schitterende plek oog in oog met gigantische bergen. Tijdens het avondeten beleefden we een van de leukste avonden van de Trail waarbij er een hoofdrol was weggelegd voor een van de Amerikaanse broers. Deze man van negenenveertig jaar had zulke droge humor en anekdotes dat de vermoeidheid compleet werd weggelachen. Vanaf deze avond noemden wij deze man Jack, naar Jack Nicholson, omdat hij duidelijke gelijkenissen vertoonde met zijn sneaky glimlach en zijn harde humor. Voldaan gingen we slapen alleen werd de kou wederom een onverslaanbare tegenstander. Om 5.45 uur de volgende dag stonden we alweer met plezier op om die vervelende nacht maar gauw achter ons te laten.

De derde dag bestond voornamelijk uit dalen en rustmomenten. We liepen onder meer door tunnels uit het Inca tijdperk. Het klimmen voor deze dag viel mee. Al vroeg kwamen we aan op de plek waar we de laatste nacht zouden doorbrengen. Hier lunchten we en rusten we. Later, om 15.30 uur, zouden we een Inca ruine gaan bezoeken die op slechts zeven minuten lopen lag. Het weer sloeg een beetje om want de regen liet zich gelden. Hierdoor besloten we gedrieen bijna om de ruine maar aan ons voorbij te laten gaan. Gelukkig lieten we ons niet door die druppeltjes uit het veld slaan want de ruine was schitterend. Gelegen tussen de bergen was dit complex met zijn terrasakkers een parel. Hier kregen we wederom interessante informatie te horen over het Inca tijdperk. Daarna gingen we zitten op een van de velen terrasakkers die allemaal naar het oosten gericht waren. Hier kreeg iedereen van de gids een glaasje wijn. Onder het genot van dit glaasje keken we naar de mooiste decors. Het woord adembenemend moeten we alweer in de mond nemen om dit plaatje te beschrijven. Ook op deze avond was het avondeten een geweldige aangelegenheid. Jack liet nog maar eens zien waarom hij de bijnaam dubbel en dwars verdiende. Naast het ontwikkelen van de beenspieren gedurende de Inca Trail werd er ook een andere spiergroep dusdanig op de proef gesteld: De buikspieren. Dit door al het gelach. De nacht sliepen we eindelijk wat beter omdat het niet zo koud was. We zaten namelijk inmiddels in het cloud forrest dat een stuk lager lag.
De vierde dag, tevens de laatste, stonden we om 4.00 uur op. De laatste tocht zou namelijk die naar de Machu Picchu zijn. En om enigszins de andere groepen voor te blijven was voor dit vroege tijdstip gekozen. Het was inderdaad ook niet zonder reden dit vroege opstaan. Toen we de tocht inzetten richting Machu Picchu werden we op de huid gezeten door tientallen mensen. Het was een geweldige ervaring om in het donker met een zaklamp te lopen met de ravijnen naast je. Uiteindelijk kwamen we dan aan bij de Machu Picchu waar zich inmiddels ook de dagjes mensen lieten zien. Op de een of andere manier voelden we ons toch wat verheven boven deze mensen omdat wij geploeterd hadden en zij met de bus waren gekomen. Wij voelden alsof we het aanzicht van de Machu Picchu meer verdiend hadden. Onze gids gaf ons een rondleiding door dit inmense complex en legde ons uit dat Machu Picchu vroeger bewoond werd door de belangrijke mensen van die tijd. Het complex was verder strategisch gesitueerd tussen vier inmense bergen die de windrichtingen voorstelden. Na een rondleiding van vier uren werd er afscheid genomen van de gids. Iedereen was het er over eens dat hij geweldig werk had afgeleverd.

Iets later op de dag namen wij de vier uur durende treinrit terug naar Cusco. Tijdens de treinrit konden we de slaap niet onderdrukken en dommelden we regelmatig weg, dromende van dit prachtige avontuur. Het was een avontuur met schitterende wandelingen, indrukwekkende ruines en steenkoude nachten. Het was niet altijd gemakkelijk maar meer dan de moeite waard. De Inca Trail heeft ons weer een stukje inzicht gegeven in de fascinerende wereld van de Inca´s.

We rusten nog even uit in Cusco om vervolgens nog een plaats in Peru aan te doen. De laatste, want daarna gaan we naar Bolivia. Het volgende verslag zal daarom vanuit Bolivia geschreven worden.

Tot dan!

Groetjes,

Natascha & Fernando