Peru, het Egypte van de Amerika´s

Hallo allemaal!

Hier zijn we dan weer met ons eerste verhaal uit……Peru!!!
Op 6 juni zijn we aangekomen in de hoofdstad van Peru, Lima. Hier zijn we twee nachten gebleven. Lima was erg wennen voor ons. We hadden al van veel mensen gehoord dat Lima niet veel bijzonders was, maar wilden het toch een eerlijke kans geven. Helaas moesten ook wij constateren dat Lima niet veel charme heeft. Het centrale plein was prachtig, en de gebouwen in de omgeving ook maar daar is dan alles mee gezegd. Verder was de stad geheel gehuld in mist, maar dat is normaal voor deze tijd van het jaar. Dit gaf het hele decor echter wel een treurig aangezicht. Waar we ook aan moesten wennen was de kou. Er stond namelijk een aardige zeewind die de gevoelstemperatuur een stuk kouder maakte. Daarnaast waren er een stuk meer toeristen in Lima dan in de landen die wij eerder bezocht hadden. Kortom, iets te veel van het goede.

Na 2 nachten in Lima te zijn geweest vertrokken we met de bus richting het zuiden naar het plaatsje Pisco. Tijdens de busreis van 4 uur waren we compleet verbaasd. We wisten eigenlijk weinig over de landschappen van Peru en waren dan ook vrij verrast toen we alleen maar woestijn zagen en grauwe onafgemaakte huizen die het geheel nog treuriger maakten. Het werd ons meteen duidelijk dat Peru een stuk armer is dan bijvoorbeeld Ecuador of Colombia. In Pisco zijn we 3 dagen gebleven. De tweede dag hebben we een boottocht gemaakt naar de Islas Ballatas waar we grote kolonies met vogels konden zien, maar ook pinguins en zeeleeuwen. Op de terugweg met de boot zagen we echter het meest bijzondere namelijk…. Dolfijnen! We hebben al veel bijzondere dieren gezien tijdens onze reis door Zuid Amreika, maar bottlenose dolfijnen hadden we nog nooit gezien in het wild! Een groep van circa 10 dolfijnen zwom in de buurt van onze boot. Ze waren erg nieuwsgierig en kwamen dan ook heel dichtbij en bleven zelfs een tijdje in de buurt van de boot.

Na deze boottrip gingen we nog dezelfde dag naar het national park Paracas, waar we met een minibus door de schitterende woestijn reden. Het was best bijzonder voor ons om in de woestijn te lopen, aangezien we nog nooit in de woestijn waren geweest. Het bijzondere van dit gebied was dat het grensde aan de zee, waardoor je een prachtig contrast kreeg tussen de droge woestijn en de oceaan.

Na een aantal dagen besteed te hebben in Pisco zijn we weer teruggekeerd naar Lima om onze goede vriend Mark (bij het grote publiek inmiddels ook wel bekend als ´´Harrie´´) op te halen van de luchthaven. De volgende dag hebben we gezamelijk wat rondgewandeld en bijgekletst in Lima. De dag erna zijn we vertrokken richting het noorden van Peru, naar het plaatsje Huaraz bij de Cordillera Blanca. De Cordillera Blanca is de hoogste bergketen in het tropisch gebied van de wereld! In dit gebied liggen 25 bergen van meer dan 6,000 meter hoog, wat toch wel heel bijzonder is. Tijdens deze rit zagen we het landschap binnen 8 uur veranderen van een droge woestijnachtige omgeving naar een betoverende bergachtige omgeving met, jawel, sneeuwtoppen! Het aanzicht was geweldig. Je zag de ene na de andere witte bergtop, gecombineerd met een strakblauwe lucht! Wat we zagen was de Cordillera Blanca wat eigenlijk ´´witte bergketen´´ betekent. Tegenover de Cordillera Blanca was de Cordillera Negra gesitueerd. Dit is een bergketen zonder sneeuwtoppen. De Cordillera Blanca en Negra zijn onderdeel van het Andesgebergte. Het plaatsje Huaraz waar wij zouden verblijven lag tussen deze 2 bergketens in wat dus garant stond voor een schitterend uitzicht. Vanuit het dorp kon je namelijk wel 23 sneeuwtoppen zien. Het plaatsje kreeg niet de schoonheidsprijs qua mooie gebouwen en straten, maar had een heerlijk sfeertje wat we direct al aanvoelden. Deze opkikker hadden we echt even nodig na onze valse start in Peru. We voelden ons weer als vanouds en wilden graag meer zien van de interessante omgeving. De eerste dag in Huaraz besloten we het maar rustig aan te doen, aangezien het plaatsje op ongeveer 3,050 meter hoogte ligt. Het is dan verstandig om het de eerste dagen rustig aan te doen om aan de hoogte te wennen. We hadden onze intrek genomen in een hostel met een huiselijk sfeertje en ….. dakterras met uitzicht op de bergen waaronder de hoogste berg van Peru, Huascarán (6,768 m)! Wat we toen al wisten was dat we niet snel weg zouden gaan uit dit prachtige plaatsje dat ons hart allang gestolen had.

De dag erna zijn we er voor het eerst echt op uit getrokken. Met alleen een lokale gids zijn we al om 6.30 uur in de ochtend vertrokken om een dagtocht te maken door de bergen. We hadden ervoor gekozen om alleen met een gids op pad te gaan, omdat we niet echt van het hele massale houden. Als eerste zagen we aan de bergvoet 2 prachtige kraakheldere turqoise lagunas/meren op circa 3,800 meter hoogte, Llanganuco, 1,000 meter onder de sneeuwgrens. Het leek bijna niet echt, zo mooi was het. Vanaf hier startte onze trektocht naar Laguna 69. Dit meer lag wel op 4,500 meter hoogte. Dit betekende eigenlijk slechts een stijging van 700 meter, maar in werkeljkheid voelt dit toch anders. In circa 3 uur liepen wij richting Laguna 69. De weg hier naar toe was simpel gezegd een genot voor de ogen. Enerverende hoogvlaktes gecombineerd met bergen met sneeuwtoppen op de achtergrond. Tijdens de tocht werd het steeds kouder en kouder. Liepen we tijdens de start van onze tocht nog in een t-shirt, liepen we bij het bereiken van de laguna juist dikgekleed in dubbele trui, muts en handschoenen. De ijzige wind gaf een lagere gevoelstemperatuur. Tijdens de laatste klim hadden we het redelijk zwaar, met name vanwege de hoogte, want de klim stelde qua stijging eigenlijk vrij weinig voor. Door het weinige zuurstof in de lucht raakte je wat sneller buiten adem. Eenmaal aangekomen keken we onze ogen uit naar het heldere blauwe meer aan de voet van wederom een berg met een sneeuwtop. Een prima plek om eens van een welverdiende lunch te genieten. En genieten deden we. Na enige tijd te hebben genoten van het mooie meer, liepen we in 2 uren weer terug naar het beginpunt om vervolgens met de taxi naar ons hostel te worden gebracht. De rest van de avond waren we moe maar voldaan. De tocht was prachtig en we hadden ons aardig ingespannen. Het slapen ging zeer makkelijk. Niet gek na zo´n dag natuurlijk.

De volgende dag wilden we weer op pad gaan, maar het dan wat rustiger aan te doen. Na rustig wakker te zijn geworden en rustig te hebben ontbeten, besloten we naar een uitzichtpunt in de bergen aan de rand van de stad te lopen. Na een wandeling van ongeveer 45 minuten keken we vanaf de heuvel uit over de stad en naar de bergen met sneeuwtoppen. Na wat genoten te hebben van het uitzicht zijn we via een andere (langere) route weer teruggekeerd naar het dorp. Deze tocht duurde circa 3 uren en bracht ons (werderom) door een mooi landschap. Alweer hadden we dus een prachtige dag in het plaatsje Huaraz en vroegen we ons ondertussen af waar de schoonheid ophield.

De dag hierna wilden we een wat langere tocht maken en zijn toen gaan wandelen naar een van de pre-inca ruines in de buurt Wilkawain. Tijdens deze wandeltocht van circa 4 uren liepen we door kleine schattige dorpjes, waar de mensen nog in hun mooie traditionele kledij rondliepen en hard aan het werk waren op het land. Onderweg werden we ook nog aangesproken door een vriendelijke, oudere Peruviaan die ons vroeg om even te wachten. Vervolgens ging de man naar binnen en kwam weer naar buiten met een glas en een fles rum cola die hij ons aanbood. Wij waren echter sportief aan het wandelen dus hadden niet echt trek in een alcoholische versnapering. Hij stond er echter op dat we de fles met hem meedronken, dus namen wij uit beleefdheid een slok van zijn drank en vervolgden onze weg. Nog geen kilometer verderop werd ons weer gevragd om een glaasje mee te drinken, maar deze keer bedankten wij vriendelijk. De ruines waren interessant. Het waren een soort van graftombes van een volk dat nog voor de Inca´s had geleefd, de Wari´s. Een van de drie belangrijkste bevolkinggroepen die in Peru naast de Inca´s en de Chavín´s leefden (daarover later meer).

Na het bezoek aan deze ruines gingen we via een andere route weer terug richting Huaraz. Deze route liep door 2 pitoreske bergdorpjes. Eerst moesten we de berg opklimmen en vervolgens weer afdalen. De route was echter niet voor de hand liggend. Het liep namelijk door verschillende akkertjes en er was geen duidelijk pad. Het was gewoon een zandweg dat onstaan was doordat veel mensen er overheen hadden gelopen. Gelukkig waren de mensen die op het land werkten erg behulpzaam en hielpen ons regelmatig op weg in de juiste richting. Het was uiteindelijk weer een geweldige dag te midden in de Andes. Het mooie van het Andes gebergte is dat het net zo mooi is als in de documentaires op televisie. En eerlijk gezegd is het eigenlijk zelfs wel mooier. De droge hoogvlaktes met op de achtergrond sneeuwtop bergen, vrouwen in hun kleurrijke traditionele kledij die hard aan het werk zijn op het land, prachtige kinderen met mooie bolle koppies en roze schrale wangetjes, mannen die met zwaar bepakte ezels rondlopen. Het is net een prachtige film.

De dag hierna was een rustdag voor ons. We hadden immers al wat stevige wandelingen achter de rug en waren van plan om later in de week nog wat wandelactiviteiten te ondernemen. Deze dag hebben we dus vooral benut om lekker te gaan niksen en wat te genieten op het dakterras met uitzicht op de bergen!

Na dit dagje rust hadden we een dagexcursie geboekt naar de ruines Chavín de Huantar. Tussen 600 en 400 v. Christus leefde deze beschaving in het noorden van Peru. Deze ruines waren ooit een soort van bedevaartoord voor vele mensen in Peru en het zuiden van Ecuador. De ruine die wij hebben gezien was een tempel met vele ondergrondse gangen. Het was indrukwekkend om te zien zo´n ruine gelegen tussen de bergen. Je kunt je bijna niet voorstellen wat voor zware weg deze mensen moeten hebben afgelegd om daar te komen in vroegere tijden.

De volgende dag maakten we wederom een tocht naar een ander uitzichtpunt, waarbij we uitzicht hadden over praktisch de gehele bergketen van de Cordillera Blanca. De dag hierna besloten we weer om een pittige wandeling te gaan maken door de bergen naar een meer op ruim 4500 meter hoogte, Laguna Churup. In de ochtend vertrokken we al om 6.15 uur uit ons hostel om vervolgens met de bus om 8.00 uur aan te komen op de locatie. Van daaruit zouden we beginnen met de wandeltocht. Uiteindelijk bleek het een wandeltocht door de bergen van bijna 4 uur, waarbij we alleen maar bergopwaards aan het lopen waren. Het laatste stuk van de route werd ook het nodige klimwerk van ons gevraagd. Zo moesten we een aantal rotsen opklimmen voordat we bij het meer aankwamen. Toen wij eenmaal bij het meer aan kwamen waren we enorm trots en opgelucht dat we het gehaald hadden. Klimmen en lopen boven de 4,000 meter hoogte gaat je namelijk niet in de koude kleren zitten. Het meer zelf was erg mooi. Deze had weer een andere kleur dan de meren die wij al eerder gezien hadden. Na onze luch te hebben gegeten op een rots aan het meer zetten we de daling weer in. Nu was het een kleine 3 uur afdalen totdat wij weer een bus konden pakken naar het plaatsje Huaraz. De daling was een stuk makkelijker al moesten we nog goed scherp blijven bij het afdalen van de rotsen. Rond een uur of 16.00 uur kwamen we uiteindelijk moe maar voldaan aan in Huaraz. We gingen deze avond vroeg naar bed want de wandeltocht had ons redelijk uitgeput. De 2 dagen hierna hebben we lekker gerelaxed in Huaraz.

We kunnen stellen dat Huaraz een heerlijk relaxed plaatsje is met hele aardige mensen en een prachtige omgeving. We voelden er ons zeer op ons gemak. Het was mooi om te zien hoe de mensen hier nog vasthouden aan de oude tradities en nog praten in hun ´eigen´ taal. In dit gebied wordt namelijk veel Quechua gesproken. De tweede (officiele) taal van Peru dat vooral door de bergbevolking wordt gesproken. Dit is ook de taal waarmee de Inca´s vroeger met elkaar communiceerden. Tegenwoordig wordt deze taal nog steeds met name gesproken in Peru, Bolivia en Ecuador. Ja het was een mooie tijd hier. Net als meerdere plaatsen zal Huaraz altijd een warm plekje in ons hart blijven houden.

Vanavond om 22.00 uur zullen we de nachtbus pakken richting Nasca in het zuiden van Peru. Morgenmiddag rond 13.00 uur zullen wij ter plekke aankomen. Peru is een groot land, dus je legt al heel snel grote afstanden af. In Nasca zullen we 2 dagen verblijven en vervolgens doorreizen naar de tweede grootste stad van Peru, Arequipa. Uiteindelijk zullen we naar Cusco vertrekken om daar op 4 juli de 4- daagse Inca trail naar de Machu Pichu te lopen.

Tot gauw!

Groeten Fernando & Natascha