Colombia, maar dan het positieve verhaal

Hoi iedereen,

Zo daar zijn we weer. Dit keer schrijven we ons stukje niet vanuit Ecuador. Ruim twee weken geleden schreven we dat we de grens met Colombia over gingen. Voordat we overgaan naar de belevenissen, eerst nog wat algemene informatie over het land. Helaas heeft Colombia in de wereld geen bijster goed imago en wordt er in de pers veel vermeld over gevechten tussen de guerrilla en de regering. Verder is het land de grootste exporteur van het witte goed, cocaine. De vraag is natuurlijk of er wel veilig gereisd kan worden, of er veel van die negatieve ´´dingen´´ te merken is en wat nou eigenlijk onze mening is.

Colombia is qua oppervlakte ongeveer even groot als Frankrijk, Spanje en Portugal tezamen en telt 44 miljoen inwoners. In de hoofdstad, Bogota, wonen ruim 7 miljoen mensen. Colombia staat natuurlijk bekend om haar koffie, maar voor een goede koffie moet je soms wel goed zoeken. Binnen het land zijn zoveel verschillende gebieden, zodat je in Colombia eigenlijk meerdere typen vakanties kan hebben. Kust, bergen en amazone zijn allemaal aanwezig. Kortom, voldoende te zien en te beleven. Dan nu ons verhaal.

Op vrijdag 5 mei vertrokken we in alle vroegte naar een busstation in de buurt van ons hotel. Daar zouden we om 5.00 uur ´s ochtends de bus vanuit Quito naar Tulcan pakken. Tulcan is het plaatsje in Ecuador dat ligt op de grens van Colombia. In Ecuador hadden we tot nu toe louter positieve ervaringen wat betreft het transport. Zelden tot nooit vertragingen of andere vervelende dingen. Helaas, net op deze bewuste dag en op dit mensonterende tijdstip konden we de loftrompet even opbergen. Na 1,5 uur vertraging vertrokken we. Het idee dat we nog wat langer hadden kunnen slapen konden we in het begin van de rit maar niet vergeten. Gelukkig ging de rest van de rit vlekkeloos en bereikten we na 5 uren Tulcan. Van daaruit namen we een taxi naar de daadwerkelijke grensovergang, haalden we onze Ecuadoriaanse stempel, liepen we naar het Colombiaanse gedeelte en kregen daar onze stempel en werd ons de doortocht verleend. Hier beschreven leek het allemaal heel eenvoudig en de waarheid is dat het dit ook was. Vooraf hadden we bureaucratie verwacht of strenge controle´s maar in dit geval waren we gewoon in Colombia binnen een mum van tijd.

Het eerste plaatsje in Colombia was Ipiales. Hier bleven we 1 dag omdat het echt een grensplaatsje is. Er is niet heel veel te doen behalve een bezienswaardigheid die niet gemist mag worden. De volgende dag, zaterdag, gingen we hierheen. Het was een kerk die in een vallei gebouwd is en dienst doet als bedevaartsoord. De wandeltocht naar de kerk was mooi maar het daadwerkelijk oog in oog staan met het bouwwerk was nog prachtiger. Wat een gebouw en wat een omgeving. Beiden waren we van mening dat we dit inderdaad niet hadden mogen missen. Omdat we vroeg waren opgestaan hadden we genoeg tijd om deze zelfde dag naar de volgende plaats te gaan. De volgende rit bracht ons naar de stad Pasto. Deze stad is alweer wat groter dan Ipiales, maar het was in feite voldoende om er 1 dag te zijn. We namen wat foto´s en relaxten wat. De volgende dag zou ons wat te wachten staan. De busrit van Pasto naar Popayan stond op het programma en deze staat bekend als adembenemend mooi.

Gelukkig, de hoge verwachtingen waren niet voor niks. De bus reed door de bergachtige omgeving en we keken onze ogen uit. Je zag diepe ravijnen, hoge bergen begroeid met verschillende boomsoorten en nog meer bergen. De rit van zeven uur ging redelijk snel voorbij en we kregen maar geen genoeg van het uitzicht. Het was als kijken naar een natuurfilm maar dan via de ogen van de regisseur. In Popayan aangekomen werd de bijnaam ´´Cuidad Blanca´´ (De witte stad) meteen duidelijk. De witte gebouwen waren schitterend. Het leek overigens wel uitgestorven op deze rustige zondag. We namen onze intrek in een hotel en verkenden de omgeving.

In Popayan verbleven we in eerste instantie drie nachten. De dinsdag maakten we een uitstapje naar het dorpje ´´Silvia´´ waar de inheemse bevolking haar producten verkoopt. Deze indiaanse mensen hebben hun eigen kledingstijl wat er heel kleurrijk uitziet. Terug in Popayan maakten we ons gereed voor de trip van de volgende dag. We zouden naar San Angustin gaan. Rondom de omgeving van dit dorpje zijn heel veel archeologische resten gevonden van de beschaving die hier rond 3500 voor Christus leefde. Van deze beschaving is amper wat bekend, maar de stenen beelden die men achterliet bieden voldoende schoonheid. Een reden temeer dus om de slechte weg van Popayan naar San Angustin te trotseren. Zes uur lang heen en weer geschud worden om uiteindelijk aan het eind van de middag in een lekker zonnetje aan te komen.

Voor de volgende dag zouden we, jawel, gaan paardrijden. Nou hebben er een aantal mensen verbaasd gereageerd naar aanleiding van onze eerste paardrij-ervaring, maar kunnen wij stellen dat we ondertussen zeer ervaren ruiters aan het worden zijn. Al dromend van de volgende dag viel ons op dat het bijzonder hard regende. Geen buitje maar stromende regen. Hopelijk zou dit onze paardrij-rit van morgen niet bederven. Vervelend maar waar, ook de ochtend regende het keihard. De gids die met ons mee zou gaan meende dat de bui zo over zou gaan. Optimistisch zijn is gezond, maar in zijn geval was het ongezond. De regen bleef verder gaan dus we zetten het paardrijden eigenlijk uit ons hoofd. Toen de regen iets minder werd haalden de gids ons en twee Engelse jongens over om toch te gaan. De lucht werd zelfs iets blauwer dus gingen we alsnog. De omgeving was schitterend en we kregen onderweg veel mooie beelden te zien. Tot slot zagen we zelfs afbeeldingen die in rotsen waren gemaakt door deze vroegere beschaving. Gedurende de rit was het helaas niet droog gebleven. Sterker nog, op het laatst waren we geheel doorweekt. Op die manier hadden we niet met volle teugen kunnen genieten en dat was zonde. Een reden om hier ooit nog een keer terug te komen.

De volgende dag gingen we met dezelfde gids naar het archeologisch park waar de meest mooie beelden zijn opgesteld. Deze dag begon tenminste niet met regen maar met een lekker zonnetje. We namen uitvoerig de tijd om de beelden te observeren en ons te laten informeren. Zo kwamen we te weten dat de beschaving die hier omstreeks 3500 voor Christus leefde hoog ontwikkeld was. Men had kennis van neurologie en cardiologie. Verder introduceerde men aziatische invloeden in de eigen cultuur wat tevens op de afbeeldingen te zien was. In deze cultuur waren man en vrouw gelijk. Dit kon gezegd worden omdat het aantal afbeeldingen van leiders over beide seksen gelijkmatig verdeeld was.

Om 11.30 uur stond een volgend uitstapje op het programma; een jeeptocht door de prachtige omgeving. Samen met de twee Engelse jongens en de chauffeur startten we vanaf het archeologisch park met de tocht. Een gedeelte van de tocht stond Fernando samen met een van de Engelsen achterop de jeep zodat nog beter van de omgeving genoten werd. De tocht bracht ons naar de op een na hoogste waterval van Zuid-Amerika en, hij was groot! Verder zagen we nog meer beelden en een andere waterval. Om 18.30 uur keerden we voldaan ´´hotel-waarts´´ waar Fernando zich inmiddels niet zo lekker voelde.

De volgende dag werd duidelijk dat Fernando een griepje te pakken had. Desalniettemin zouden we vandaag afreizen naar Tierradentro. Een ander klein plaatsje met een mooie omgeving waar ook graftombes te zien zouden zijn. Tombes die, net als de beelden in San Angustin, dateren van ongeveer 3500 voor Christus. De rit naar Tierradentro zou uiteindelijk 8 uren in beslag nemen waarbij we 2 keer overstapten en bij aankomst nog eens 1 uur heuvelop moesten lopen. Ja mensen, reizen is niet alleen maar makkelijk. Het kan nog best wel eens vermoeiend zijn!

Het dorpje van Tierradentro ligt in een prachtige omgeving en telt slechts 400 inwoners. Er is 1 restaurantje, een paar winkeltjes, een groot voetbalveld en een kerk. Dat zijn zo´n beetje de ingredienten van dit dorpje. Vooral voor mensen uit Nederland die vrijwillig verhuizen van een stad naar een dorpje in de achterhoek moet dit als muziek in de oren klinken. De dag na aankomst had Natascha in haar eentje een korte wandeling gemaakt terwijl Fernando de dag in bed doorbracht. Het was uitzieken geblazen, zodat er tenminste de volgende dag gewandeld kon worden. De mensen van het hostal waren zeer vriendelijk en brachten uit zichzelf fruit en een drankje tegen de keelpijn. En het hielp redelijk want de volgende dag was de koorts gezakt en kon ook Fernando de omgeving zien.

Dit was een schitterende dag waarbij we de graftombes ingingen. Deze tombes schijnen de enige in zijn soort te zijn in heel Zuid- en Midden Amerika. De tombes waren vaak besierd met muurschilderingen in de vorm van patronen. Voor Fernando was het redelijk intensief maar zeer de moeite waard. Al met al wandelden we in totaal 6 uren. Bij aankomst in het dorp bleek dat de stroom was uitgevallen. Daar het nog licht was, ondervonden we hiervan geen hinder. We aten wat in het restaurantje waarbij een kaars ons licht gaf. Er was nog steeds geen stroom. Na het eten kregen we een wel heel bijzonder ´´toetje´´. We liepen het restaurant uit en we zagen een prachtige sterrenhemel! Gigantisch veel sterren die door de stroomuitval nog beter bewonderd konden worden. Schitterend!

De volgende dag zouden we weer terug naar Popayan gaan. We stonden vroeg op om de bus van omstreeks 8.00 uur te pakken. Toen het wachten iets te lang duurde informeerden we maar eens bij een winkelier naar de ´´bustijden´´. Deze gaf te kennen dat de weg tussen Tierradentro en Popayan door hevige regenval slecht was geworden. Verder gaf ze aan dat de dag ervoor geen eens een bus reed op deze weg(??!!). Net op het moment dat we ons strijdplan aan het wijzigen waren hoorden we de inmiddels bekende toeter. Dit betekent dat er een bus aankomt. En ja hoor, er kwam een bus en........................., hij ging richting Popayan. Prima, de weg zou wellicht hersteld zijn. Zoals zo vaak in Zuid-Amerika moet je soms niet te veel denken.

De rit ging voorspoedig. Aan de weg mankeerde tot nu toe niks en de rit was gezellig met salsa muziek dat uit de boxen kletterde. Het begon wat te regenen en het begon nog wat harder te regenen totdat de bus halt hield. De chauffeur en compaan stapten uit net zoals een paar medepassagiers. Er werd druk over en weer gecommuniceerd en er werd zelfs gepraat over het niet vervolgen van de busrit. De weg bleek op een bepaald moment door een modderstroom te zijn weggevaagd. Het werd duidelijk, we moesten de bus uit, een stuk lopen en verderop een andere bus nemen. Het regende pijpestelen en het werd duidelijk waarom de bus niet verder kon. De weg bestond uit modder, stenen en plassen water. Vijf minuten onderweg en er was een lichte paniek merkbaar. Toen mensen ´´rennen!!!!!!!!!´´ riepen dachten we dan ook niet na. We draaiden ons om en renden terug terwijl we een luid geluid van vallende stenen/rotsen hoorden. Bekomen van de schrik keerden we terug naar de bewuste plek waar we zagen waartoe de natuur in staat is. De weg was gedeeltelijk weggevaagd door vallende rotsen en wat we zagen was een behoorlijke modderstroom van ongeveer een meter breed. Hier moesten we overheen om de andere bus te nemen. Zonder veel na te denken deden we dit, waardoor we na wat bange momenten in de bus plaatsnamen. Compleet onder de modder, dat wel. De rit werd vervolgd en rondom 15.00 uur kwamen we aan bij ons hotel in Popayan, waar we voordat we naar binnen gingen netjes onze schoenen uitdeden. Het was een avontuur welke we niet zullen vergeten........................................

Tot nu toe hebben we weinig van spanningen of onveiligheid gemerkt. Sterker nog, je vergeet eigenlijk dat het een land is dat doorgaans negatief het nieuws bereikt. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam en de natuur is overweldigend. Hopelijk hebben we met dit verhaal het imago enigszins kunnen oppoetsen want het is simpelweg te kortzichtig om alleen het negatieve te benadrukken.