La ruta del sol

Hallo iedereen,

Ruim twee weken geleden schreven wij ons laatste verhaal op dit weblog. Twee weken radiostilte maar niet zonder reden. Na de mooie stad Cuenca zijn wij richting de kust van Ecuador getrokken waar we ons prima hebben vermaakt. Tevens hebben wij onszelf op een andere manier leren kennen. Daarover later meer.

Ecuador is geen bijster groot land. Het reizen naar de kust kun je daarom in tien uur doen afhankelijk van de plaats waarvan je vertrekt. Wij kozen ervoor om vanaf Cuenca naar de grootste stad van het land af te reizen om dan van daaruit naar de echte kust te gaan. In deze grootste stad, Guayaguil, zouden we ongeveer twee dagen verblijven. Althans, dat was het plan. Na een pittige busrit kwamen we aan op het rommelige busstation van Guayaguil waar we eveneens werden geconfronteerd met een enorme hitte. Een vieze benauwde hitte. Dit was wennen want na Quito en Cuenca hadden we de echte hitte nog niet mogen meemaken. Nou, warmte is fijn maar dit konden we minder waarderen.

We pakten een taxi naar het centrum (?) waar we intrek namen in het tot nu toe meest goedkope hotel. Het werd al gauw duidelijk waarom de prijs zo laag was. De hotelkamer was vergelijkbaar met een sauna waarbij de sauna dan het onderspit moest delven qua hitte. We hadden weliswaar de beschikking over een ventilator, maar dit was meer voor het decor van de kamer. Na het installeren van de spullen gingen we de stad verkennen. Het komt niet vaak voor maar al naar twintig minuten lopen konden we concluderen dat deze stad werkelijk waar niks voor ons was. Chagerijnige mensen, een klam klimaat, weinig te doen en nog wat dingen meer. Het plan werd daarom gewijzigd. Al de volgende dag zouden we vertrekken. Weg uit dit oord en op weg naar de kust!

De volgende dag kwamen we, na een aantal bus-overstapjes te hebben gemaakt, aan in het plaatsje Puerto Lopez. Het reizen ging nagenoeg gemakkelijk en alles ging bijna vanzelf. Moe maar voldaan namen we intrek in een hotelletje en verkenden we de omgeving. Het was klein, lekker warm, aan zee en het voelde allemaal goed aan. In de avond bekeken we de zonsondergang en bespraken we het enorme contrast tussen bijvoorbeeld de hoofdstad Quito en Guayaguil. Toen Guayaguil weer ter sprake kwam genoten we nog intenser van onze eerste avond in Puerto Lopez.

De volgende dag gingen we op pad met Winston die ons tijdens het ontbijt benaderd had om met hem een snorkeltocht te ondernemen. Door zijn leuke niet opdringerige benadering gingen we op het aanbod in. Een uurtje na het ontbijt gingen we met de kleine boot de zee op. Na een tijdje varen werd het anker uitgegooid en was het tijd om te snorkelen. Tja, snorkelen na Galapagos. Moeilijk om niet blijvend de vergelijking te maken. Het water was onrustig en het aantal vissen dat we zagen was gering. Desalniettemin konden we ook dit snorkeluurtje waarderen. Het hoogtepunt van het uitstapje was eigenlijk het vissen. Met eenvoudig materiaal (geen hengels) gingen we proberen onze eigen lunch te verzorgen. Ja, aan de kust eet men namelijk Ceviche. Een gerecht bestaande uit rauwe vis, ui, tomaat en lemoen. En stel je voor, deze maaltijd op de boot bereid met eigen gevangen vis. Kortom, we visten met het doel om veel vis te vangen. We hadden inmiddels namelijk behoorlijke honger!

Na twee uren konden we stellen dat het aantal gevangen vissen niet tegen viel. Tijdens het varen en zwemmen bereidde Winston de Ceviche die we niet veel later watertandend aanschouwden. Het aanschouwen was van korte duur want het was aanvallen geblazen. En het moet gezegd worden, het was echt heerlijk! Moe en voldaan keerden we na zeven uren op zee te hebben doorgebracht terug aan land. Wat een dag.

De volgende dag gingen we naar een natuurpark. En omdat het laagseizoen is konden we voor een bescheiden bedrag met een gids dit park verkennen. Niet met een groep andere toeristen, maar alleen wij tweeen. Lang leve het laagseizoen dus.

In totaal verbleven we vier dagen in Puerto Lopez om vervolgens naar het kustplaatsje Canoa te gaan. Hier zouden we Alex ontmoeten, de jongen die in hetzelfde gastgezin in Quito als ons zat. In Canoa zouden we dan wel weer kijken hoe lang we daar zouden doorbrengen. De busrit was er eentje die wat energie vergde. Een hete bus die om de haverklap stopte en die daardoor veel tijd nodig had om Canoa te bereiken. Daar aangekomen liepen we direct Alex tegen het lijf die voor ons al een hotel gereserveerd had. En wat voor een. Een hotel is eigenlijk niet het juiste woord. We sliepen in een sfeervol houten huisje met eigen douche en toilet op een terein met palmbomen en hangmatten. Tot slot hadden we ook nog eens uitzicht op de zee. Voor menigeen zou dit paradijs zijn en om de waarheid te zeggen was deze locatie na onze bustrip zeker iets wat op een paradijs leek. We gingen gestrekt in de hangmat waar we net op tijd waren voor het happy-hour cocktails drinken. Tja, de reunie met Alex werd zodoende gevierd met kleurrijke cocktails die we vanuit de hangmat soldaat maakten terwijl op de achtergrond de zon onder ging. Ja, het leven kan soms goed zijn.

Het plaatsje Canoa biedt qua bezienswaardigheden amper mogelijkheden, maar desondanks hebben we het gepresteerd om er bijna een week door te brengen. In het begin van dit verhaal gaven we aan dat we onszelf op een andere manier hebben leren kennen. Hoe? Nou, normaliter vervelen we ons snel aan het strand. Zeker wanneer er naast het strand niet veel anders te doen is. Maar in dit kader hebben we ons prima kunnen vermaken met,.................... niets doen. Luieren is misschien het goede woord. Nooit geweten dat we ook hiervan konden genieten. Bepaalde ochtenden waagden we een poging om nog enigszins aan lichaamsbeweging te doen. Dit door hard te lopen op het strand. We deden dit dan op de manier zoals Rocky Balboa in zijn beste jaren deed met zijn maat Apollo Creed. Die echte kenners weten (Harry, Douglas)! Op die manier probeerden we fit te blijven. Aan het strand van Puerto Lopez hebben we overigens ook tweemaal hard gelopen.

We hadden het erg naar de zin. Samen met Alex hebben we veel lol gehad en interessante gesprekken gevoerd. Hierdoor konden we makkelijk veel tijd met z´n drieen doorbrengen. Sterker nog, na Canoa gingen we wederom naar Puerto Lopez. Met z´n drieen. Daar weer aangekomen begroetten we wat oude bekenden (je maakt gauw kennissen in zo´n klein plaatsje) en bespraken we ons plan voor de komende dagen. Duidelijk werd dat we alledrie geen zin hadden om veel te plannen. We besloten gewoon te doen wat op ons pad kwam. Uiteindelijk hebben we nog twee tripjes gemaakt met Winston. Een keer met andere toeristen erbij en de andere keer alleen wij drieen. De eerste trip hebben we prachtig gesnorkeld en wat gevist. De laatste trip stond puur in het teken van het vissen. Alex had na de eerste trip de smaak van het vissen ook behoorlijk te pakken. De gevangen vissen werden in de avond bereid door de eigenaresse van het hostal van Alex. En het was weer eens smullen geblazen!

Een andere dag hadden we een fiets gehuurd om naar een ander natuurpark te gaan. Een natuurpark met een fantastisch strand (Los Frailes). Dit strand deed absoluut niet onder voor de stranden van de Galapagos dus dat wil heel wat zeggen. En het mooie van dit strand was, was het feit dat er amper toeristen waren. Het was eventjes alleen voor ons. Bijna elke avond maakten we na het avondeten een wandeling naar een stukje verlaten strand waar we op enkele rotsen plaatsnamen. Daar verbleven we soms een behoorlijke tijd totdat we moe waren. Tijdens die avonden voerden we leuke gesprekken en leerden we elkaar daardoor best goed kennen. De dagen in Puerto Lopez waren wederom geweldig.

Deze dinsdag namen we de nachtbus terug naar Quito. Een nachtrust armer maar een ervaring rijker. De chauffeur waande zich namelijk in een formule 1 wagen alleen het wegdek leende zich daar niet voor. Het resultaat was een onrustige trip waarin we weinig konden slapen. Gelukkig zijn we gisteren (woensdag) gezond en wel aangekomen in Quito waar we met enige moeite een hostal vonden.

Vandaag, donderdag, was tevens de laatste dag voor Alex in Ecuador. We hebben hem uitgezwaaid op de luchthaven en hier werd weer duidelijk dat afscheid nemen niet leuk is. De laatste twee weken hebben we intensief met hem opgetrokken en daardoor een goede band opgebouwd. Hij gaat terug naar Duitsland om de draad weer op te pakken. Ook hij heeft een jaar reizen achter de rug. Naast dit afscheid werd ook het besef groter dat dit tevens onze laatste uren in Quito en Ecuador zijn. Na ongeveer drie maanden in dit prachtige land te hebben doorgebracht is een vertrek daardoor niet eens zo makkelijk. Zo wordt eens te meer duidelijk dat je je ook echt aan een land kan hechten. Maar veel reden tot treuren is er niet. We hebben nog een behoorlijke tijd voor de boeg om te reizen en te ontdekken. Vanaf morgen begint daarom het nieuwe avontuur. Op weg naar Colombia!

Tot snel.

Natascha & Fernando