Mitad del mundo

Beste mensen,

Inmiddels is de vijfde week in Ecuador bijna afgesloten en smachten we alweer naar Nederland. Nee, alle gekheid op een stokje. De tijd gaat snel en we hebben amper door dat we al redelijk lang van huis zijn. Een goed teken!

Wat hebben we de afgelopen tijd zoal gedaan en meegemaakt? Uiteraard staat de studie nog steeds centraal. Maar we hebben genoeg ruimte in de dagdelen om dingen te ondernemen. Zo zijn we laatst weer naar een plek geweest waar we een uitzicht over de stad Quito hadden. Het lijkt er op dat in deze stad alleen maar plekken zijn waar je van een mooi uitzicht kan genieten. Zelfs na vijf weken kunnen we nog steeds genieten van dit soort zaken. De plek waar we het over hebben is de zogenaamde Basilica, een grote kerk waarvan een foto is toegevoegd bij het eerste verslag ´´De eerste week´´. Toen waren we niet in de kerk geweest, deze keer wel. Helemaal tot het bovenste gedeelte van de kerk. We werden tot de derde verdieping gebracht met een lift maar daarna moesten we toch echt zelf tot boven klimmen. Denk hierbij niet aan een trap die voor iedereen te beklimmen is. Nee, het ging hierbij om trappen die praktisch rechtop stonden en ook nog eens erg smal waren. Er was dus enigszins lef voor nodig om omhoog te gaan. Maar eenmaal bovenaan was het zoals gezegd genieten geblazen.

De afgelopen week hebben we ook een stukje Ecuadoriaanse verkooptraining mogen meemaken. Onze ´´moeder´´ (Olga) van het gastgezin kreeg namelijk twee verkopers op bezoek die een nieuw apparaat gingen demonstreren. Voor deze demonstratie kreeg ze dan een kleine vergoeding van de firma die natuurlijk hoopt dat het apparaat gekocht wordt. In de avond kwamen twee in pak gehesen mannen langs met een apparaat die de naam ´´The Rainbow´´ droeg. Een apparaat die alles en iedereen kan schoonmaken. Kortom, een apparaat die onmisbaar is in elk huishouden. Het begin van de demonstratie was zeer interessant. Het was een interactieve demonstratie die alle ins en outs van The Rainbow liet zien. Geweldig! Ondanks dat het best interessant was, hadden we na een uur genoeg informatie tot ons genomen. Het was tijd voor een afronding zeg maar. Nadat we echt alle informatie te horen hadden gekregen kwamen we dan eindelijk tot de afronding. Hier werd de aardige verkoper ineens de opdringerige harde salesman. Alhoewel onze moeder te kennen gaf het ding niet te willen kopen werd er toch van alles uit de kast gehaald. Een familielid van haar, die het apparaat eerder wel gekocht had, werd zelfs op eigen initiatief van de verkoper gebeld. Degene werd gebeld met de vraag of zij eventueel bereid was om haar creditcard uit te lenen om het apparaat voor Olga aan te schaffen. Onderling konden ze dan een betalingsregeling maken. Uiteindelijk taaiden de verkopers gedesilussioneerd af. Ze hadden geen succes deze keer. Wat een avond.

Vorig weekend zijn we naar een bijzondere plek in de wereld geweest, namelijk het midden van de wereld. Het echte midden van de wereld, de evenaar (mitad del mundo). Dicht in de buurt van het echte midden van de wereld is een museum gevestigd. Daar is eveneens het monument dat het midden van de wereld symboliseert. Dit midden is heel wat jaren geleden bepaald, waardoor het niet helemaal klopt. Het echte midden, de evenaar, ligt iets buiten deze plek in een museum in de open lucht. Uiteraard zijn we ook naar dit museum geweest om op de evenaar te lopen. In dit museum kon je een aantal experimenten aanschouwen die lieten zien wat nou eigenlijk zo bijzonder is aan de lijn die de evenaar kenmerkt. Een paar voorbeelden. Ze hadden een mobiel wastafeltje waar ze water in deden. Dit water ging via de gootsteen weer in de emmer die eronder stond. Dit op zich is natuurlijk niet bijzonder. Het bijzondere aan dit experiment was de beweging die het water maakte op het moment dat het door de gootsteen ging. Op de evenaar ´´viel´´ het water als het ware door de gootsteen. Door de krachten die de evenaar heeft, krijgt het water niet de gelegenheid om rustig door de gootsteen te gaan via de gebruikelijke draaiende beweging. Normaliter draait het water ten tijde dat het door de gootsteen gaat, een kleine draaikolk is dan te zien.

Verder was er een oefening om een rauw ei op een spijker te laten staan. Dit was vrij moeilijk, maar Natascha kreeg het voor elkaar. Ook hier spelen de krachten op de evenaar weer een rol. Je kunt deze krachten dan gebruiken om zo´n ei op een dunne spijker te laten staan. Zeer vreemd om te zien. Verder liet de gids ons zien dat het allemaal geen grap was. We deden namelijk het aloude spelletje (wie kent het niet) met het omlaag duwen van je handen die je in de lucht houdt. Buiten de lijn van de evenaar had degene die jouw handen omlaag moest duwen meer kracht nodig om dit te realiseren. Op de evenaar zelf kostte dit voor de ´´duwer´´ geen moeite. Je bent op de evenaar dus blijkbaar krachtloos. Het museum gaf ons verder nog inzicht in de leefwijze van vroeger in Ecuador. Ze hadden daar hutten die vroeger gebruikt werden en nu in het museum dienst deden. Ook zagen we in een vitrine ineens een klein hoofdje. Het ging hier om een echt mensenhoofd die inmiddels was gekrompen tot het formaat van een klein poppenhoofd van circa tien centimeter. In vroegere tijden werd na een gevecht het hoofd van de vijand van de romp gescheiden. Vervolgens werd via een geheim proces het hoofd gekrompen en op een stok geplaatst.

Na dit bezoekje gingen we weer terug naar het eerste museum met het monument om nog wat optredens te aanschouwen. We moesten helaas eerder terugkeren omdat het weer omsloeg. Het ging waaien en het begon te regenen. Ja, zelfs op kilometers afstand wordt je nog wel eens spontaan herinnerd aan het weer in Nederland.

De volgende dag (zondag) troffen we het wat het weer betreft wat beter. Op deze zonnige zondag gingen we naar het oude centrum om daar de sfeer te proeven. Eenmaal aangekomen belandden we in een drukke mensenmassa, waardoor we in ieder geval wisten dat de zondagen hier allerminst uitgestorven zijn. Op diverse straathoeken waren optredens te zien en rook je de geur van vers gebakken maaltijden. Na een frisse jugo gedronken te hebben, gingen we op weg naar de volgende locatie; Parque Carolina.

Met de bus vanaf het historisch centrum hervatten dus we onze route richting het park. Daar aangekomen zagen we eveneens grote aantallen mensen die dankbaar van het mooie weer gebruik maakten. Men was aan het picknicken, sporten, slapen, luisteren naar optredens, skaten, fietsen en nog heel wat meer. Dit park bood ook zoveel mogelijkheden. Het was zeer groot en bijzonder mooi. En de zon bleef maar schijnen. Iets wat in Quito de laatste dagen ongebruikelijk is geweest. Nadat we onze ogen hadden uitgekeken gingen we moe maar voldaan richting ons huis. Het was een dagje waarin we gewoon als bewoners van Quito onze ontspanning hadden gevonden.

Morgen, zondag, laten we Quito voor een weekje achter ons. We begeven ons naar de plek die door sommigen weleens als de mooiste plek op aarde wordt omschreven: de Galapagos eilanden! We hopen ons hierna weer te melden met een grote verscheidenheid aan mooie foto´s!

Adios,

Natascha & Fernando