¡La vida en Ecuador!

Hallo allemaal,

Sinds ons laatste bericht hebben we de draad gewoon weer opgepakt in Quito. Dat wil zeggen studeren en uitstapjes maken. Vorige week zijn we bijvoorbeeld naar het hoogste punt in Quito gegaan, met de zogenaamde Tereferico. Met een soort kabelbaan word je naar een hoogte van 4100 meter gebracht en mag je genieten van een prachtig uitzicht over Quito. Je zit in een bakje en in circa 15 min. word je ongeveer een kilometer naar boven getakeld. Voor mensen met hoogtevrees is dit uitstapje overigens niet aan te raden.

Eenmaal boven werden we geconfronteerd met een stevige wind. Het was daarom even de jas goed dichtdoen en verder de ademhaling onder controle houden. Want, 4100 meter is niet niks. De longen werden enigszins op de proef gesteld, maar het vormde gelukkig geen belemmering. Dit tripje is niet zoiets als de eifeltoren waarbij je boven van het uitzicht geniet en weer afdaalt. Hier zit je namelijk op een berg die enorm is. Je hebt daardoor de mogelijkheid om een grote wandeling te maken die heel wat tijd in beslag kan nemen. Ook is er de mogelijkheid om paard te rijden. Nou hebben wij dit laatste al eens mogen meemaken waardoor we het nu aan ons voorbij laten gaan. We beperkten ons tot het wandelen waarbij we helaas niet ruim de tijd hadden. Om 13.30 uur hadden we immers weer school. Deze dag waren we weliswaar vroeg opgestaan en tevens vroeg ter plaatse, alleen kwamen we er toen achter dat de Tereferico pas om 10.00 uur openging. Wij waren er al om 9.00 uur dus het was wachten geblazen na deze valse start. Het wandelen viel niet mee. Steile heuvels in combinatie met de hoogte deed ons denken aan het serieuze sporten. Na deze trip weer gauw naar huis om te eten en richting school te gaan.

Afgelopen week zijn we ook eens wat wezen drinken met een ander lid van het gastgezin en een voormalig lid van het gastgezin. Eerstgenoemde is Alex, een vijfentwintigjarige Duitser die goed Spaans spreekt maar zijn Duitse accent absoluut niet kan verbloemen. De andere is een dertig jaar oudere Amerikaan die met zijn vierenvijftig jaar totaal geen buitenbeentje is tussen ´de jongeren´. Zijn naam is William, maar wij mogen Bill zeggen. We mogen hopen dat we op deze leeftijd nog zo jong van geest zijn!

Alex had van zijn lerares Spaans een tip gekregen over een leuke bar/restaurant. Het lag, in tegenstelling tot heel veel andere bars, iets buiten het echte centrum van Quito. We gingen er lopend heen in een behoorlijk hoog tempo. Ondanks dat onze Amerikaanse vriend niet groter was dan drie turven hoog, bepaalde hij het tempo. Opvallend was de koers die we liepen. Het leek er toch echt op dat we in de verkeerde richting zaten. Het was weliswaar geen ´´getto´´ maar het leek niet bepaald op een omgeving voor een leuke uitgaansgelegenheid. Net op het moment dat we dachten dat we echt verkeerd zaten, zagen we de bar. Gelukkig! Of toch niet? Van de buitenkant zag het er namelijk behoorlijk chique uit en de portier zag er eveneens erg netjes uit. Alex had een pet op, Natascha had sneakers aan en Bill ook. Kortom, het leek er eerder op dat we op excursie waren dan dat we wat gingen drinken in een chique tent. In Nederland zou je gewoon geweigerd worden, maar hier werden we warm onthaald. Het bleek dat we een van de eerste gasten waren. De bar keek uit over een gedeelte van Quito en met al die lichtjes was dat een geweldig uitzicht. Nadat we hiervan genoten hadden begon het echte werk. Laten we het zo stellen dat we deze avond de cola voor een keer oversloegen voor wat anders. Heel wat interessante gesprekken later, gingen we omstreeks 1.00 uur met de taxi richting huis. Een geweldige avond.

Het afgelopen weekend werd afgetrapt met sport. Geheel in de lijn met het werkwoord in de vorige zin, ging Fernando voetballen. Voor de zaterdag hadden we afgesproken met een paar docenten van de school om te voetballen. Ter plaatse zouden er nog meer mensen komen. Alex was eveneens van de partij. Na ongeveer vijf minuten voetballen werd het weer duidelijk dat we op 2800 meter hoogte zitten. Sjonge jonge! Helemaal buiten adem probeerde Fernando maar zo min mogelijk te lopen en wat op techniek zijn bijdrage te leveren. Dit terwijl onze vriend Alex juist als een dolle tekeer ging en daardoor veel respect kreeg van de Ecuadorianen. Het is natuurlijk niet voor niks dat het Duitse elftal een aantal keer wereldkampioen is geworden. Natascha zat ondertussen de genieten van de Ecuadoriaanse zon en had wat gekletst met een van haar docenten. Een paar uur later hielden we het voor gezien en samen met een docent van school werd er wat gegeten. Vers gebakken hamburgers met friet stond er op het programma. Zo direct na het voetballen leek het erop dat Fernando ongeschonden uit de strijd was gekomen. De volgende dag zou anders blijken.

De zondag zouden we naar een relax-oord gaan met termaal baden. Dit waren natuurlijke heetwaterbaden in een vulkanisch gebied. We waren om 5.45 uur (belachelijk of niet??!!) opgestaan waarbij Fernando enorme spierpijn had. Verder bleek de zon gisteren ook zijn werk te hebben gedaan. We waren behoorlijk verbrand. Het opstaan was daarom erg moeilijk en een termaal bad konden we goed gebruiken. Om omstreeks 7.00 uur konden we uiteindelijk een bus pakken naar het dorpje Papallacta, ongeveer 2,5 uur rijden vanaf Quito. Het weer leek ons niet mee te zitten. Na ongeveer een uur rijden begon het redelijk te gieten. De bus reed overigens gewoon op hetzelfde tempo verder ook al werd de weg enigszins slechter. Op het laatst van de rit was er namelijk geen asfalt meer en de bochten leken ook steeds scherper te worden. Verder leek het erop dat de weg ook steeds smaller werd. Maar, we bleven gewoon glimlachen.

Eenmaal aangekomen was het even moeilijk voor te stellen dat we daadwerkelijk gingen relaxen. Het regende en het was koud. Daarnaast stonden we behoorlijk in de modder. Maar goed, we lieten ons verrassen zullen we maar zeggen. We werden met een soort pickup naar een hoger gelegen gebied gebracht. Het gebied waar het relaxen kon beginnen. Na wat gedoe met handdoeken en omkleden konden we onze plaats in een bad innemen. Na de kou was zo´n warm bed een welkome afwisseling al was een ander bad, veel heter, iets te veel van het goede. Het leek alsof je levend gekookt werd. Iets wat niet prettig is. Na een paar uur gerelaxed te hebben (de spierpijn was helaas niet afgenomen) namen we de bus terug. En dit was een klein avontuur op zich.

We waren namelijk slechts een kwartier onderweg of er werd al gepauzeerd. Tja, een minuut of tien stoppen leek ons geen probleem natuurlijk. We zijn immers een jaar op reis dus tijd zat zou je denken. Maar na een kwartier wilden we toch echt wel graag weer verder gaan. Het leek er niet op dat dit zou gebeuren. Op de pauze-plek kon je namelijk ook je voertuig laten schoonmaken. Zo gezegd, zo gedaan. De bus kreeg een grondige schoonmaakbeurt. Prima, na ongeveer een half uur gepauzeerd te hebben ging de rit verder. Voor hoelang was nog maar de vraag. De chauffeur was druk in gesprek met zijn bijrijder en ze hadden het over twee personen die ontbraken in de bus. Zouden er echt passagiers zijn geweest die aan een half uur pauze niet genoeg hadden? Ja dus! En de cursus ´´klantvriendelijk zijn´´ was door de chauffeur blijkbaar met goed gevolg afgerond want hij wilde de vermiste passagiers weer ophalen. We zaten inmiddels op een smalle modderige weg met een bus die niet echt wendbaar is. We vroegen ons af hoe we in hemelsnaam die passagiers moesten oppikken. De chauffeur was meer van het positieve denken. Hij probeerde te keren met een bus die bij lange na niet te keren viel op deze weg. Na wat gestuntel van de chauffeur, besloot hij een andere tactiek te proberen. Helaas was het niet een tactiek die op onze steun kon rekenen. Hij reed gewoon met de bus achteruit tegen het verkeer in. En dat voor zeker vijf minuten. Glimlachen was ons motto voor deze dag en tijdens deze lange vijf minuten deden we niet anders. We pikten de passagiers op en de rit werd hervat.

Tot dusver gaat het nog steeds naar wens. Toch is het niet verkeerd om naast de positieve aspecten ook de mindere aan te halen. De smog in Quito is enorm. Je merkt het aan de luchtwegen en je ziet het gewoon op de plekken waar veel verkeer is. Even een frisse neus halen is er dus niet bij. Verder zie je op straat regelmatig kinderen aan het werk. Ze verkopen snoep of poetsen schoenen. Deze kinderen horen natuurlijk op school te zijn, maar werken de hele dag. Het ´´kind zijn´´ is dan al op een jonge leeftijd afgelopen. We hebben dit soort dingen wel eens gezien tijdens eerdere reizen maar het is het vermelden wel waard. Onder de Ecuadorianen zijn er verder geen vegetariers te vinden (Sorry Marije, sorry Cees en sorry Jiv) en hebben ze een specialiteit op het gebied van eten: cavia. Het is niet echt een negatief punt, maar we kunnen ons voorstellen dat de jongere lezers een traantje wegpinken. Maar een geruststellende gedachte is wellicht het gegeven dat de cavia zeer smakelijk blijkt te zijn.

Zo, dit was het weer voor nu. Tot gauw!

Groetjes,

Fernando & Natascha